Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Πάνος Σαρακηνός; Κατηγορία: ΜΟΥΣΕΙΑ; Δημοσιεύθηκε : 21 Απριλίου 2021; Εμφανίσεις: 11

Roji

25 Ιανουαρίου 2016

Το Μουσείο ντελ Πράδο εγκαινιάστηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1819, υπό την βασιλεία του Fernando VII, ως Βασιλική Πινακοθήκη και του δόθηκε οριστικά το όνομα Prado (στα ισπανικά "prado" είναι η λέξη για το "λιβάδι") καθώς χτίστηκε στο αποκαλούμενο «Prado de los Jerónimos», κοντά στο μοναστήρι του San Jerónimo El Real. Υπό την σκέπη του συγκεντρώνει περίπου 8.000 πίνακες, πάνω από 6.500 σχέδια, περίπου 3.000 έργα χαρακτικής και σχεδόν 2.800 τεμάχια από Διακοσμητικές Τέχνες, απ' τα οποία ξεχωρίζει μια συλλογή με νομίσματα και μετάλλια.

Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος της συλλογής του μπορούμε να πούμε πως ο χαρακτήρας του είναι διεθνής, παρ' όλα αυτά, είναι προφανές ότι η πινακοθήκη της Μαδρίτης κατέχει μία από τις καλύτερες συλλογές ισπανικών πινάκων, κι αυτό εν μέρει για το ότι από την έναρξη λειτουργίας του επενδύθηκε καλλιτεχνικά απ’ τις βασιλικές συλλογές. Για τον παραπάνω λόγο μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε πως δεν υπάρχει στον πλανήτη μουσείο η συλλογή που να κατέχει περισσότερα έργα μερικών απ' τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιστορίας της ζωγραφικής, όπως ο Goya (133 πίνακες), Velázquez (48 πίνακες), El Greco (36 πίνακες & 2 γλυπτά) o Ribera (51 πίνακες). Το Πράδο μπορεί επίσης να υπερηφανευετεί για το μεγάλο νούμερο έργων ανυπολόγιστης αξίας από καλλιτέχνες εκτός Ισπανίας. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι Rubens (περίπου 100 έργα), Luca Giordano (περισσότεροι από 70 πίνακες), Tiziano (40 πίνακες) o El Bosco (6 έργα και μερικά που αποδίδονται σ’ αυτόν).

1. Το πιο παλιό έργο της συλλογής

Το πιο παλιό έργο της συλλογής είναι μία κεφαλή φτιαγμένη από διορίτη (πυρογενές πέτρωμα) του Σουμέριου βασιλιά Ur-Ningirsu της Lagash (2124- 2119 π.Χ.), που στην πραγματικότητα βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Οποιοσδήποτε όμως μπορεί να ζητήσει ένα αντίγραφο απευθυνόμενος στο γραφείο αντιγράφων του μουσείου (Oficina de Copias), παραδίδοντας μια σχετική επιστολή. Οι υπάλληλοι του γραφείου οφείλουν να ετοιμάσουν ένα μικρό μοντέλο για κάθε έργο που τους ζητείται

.2. Ο Πικάσο, διευθυντής του Μουσείου ντελ Πράδο

Με διάταγμα υπογεγραμμένο από τον τότε πρόεδρο της Ισπανικής Δημοκρατίας, Manuel Azaña, με ημερομηνία 19 Σεπτεμβρίου του 1936, ο Pablo Ruiz Picassoέγινε διευθυντής του Μουσειου ντελ Πράδο. Ο καλλιτέχνης απ’ τη Μάλαγα αποδέχτηκε τoν διορισμό, αν και το χρίσμα ποτέ δεν ετέθη σε ισχύ λόγω αρκετών πιέσεων και υποδείξεων που έλαβε από κάποιες προσωπικότητες της εποχής. Έτσι έμεινε σ' αυτή τη θέση έως το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, χωρίς όμως ποτέ να διοικήσει. Λέγεται μάλιστα ότι ως διευθυντής του άρεσε να αστειεύεται με το θέμα και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έγινε επίσημη απόλυση.

Η ιδιοφυΐα απ’ την Μάλαγα βεβαίως ενήργησε σε ορισμένες περιπτώσεις ως διευθυντής του Μουσείου. Το έκανε ως πρεσβευτής της Ισπανικής κουλτούρας στο εξωτερικόβοηθώντας εκθέσεις καλλιτεχνών εξορισμένων στο Παρίσι, καθώς επίσης στην περίσταση της έκκλησης στο Κογκρέσο Αμερικανών Καλλιτεχνών, υπερασπιζόμενος τις δραστηριότητες της κυβέρνησης της Ισπανικής Δημοκρατίας. Κατά το έτος του διορισμού του συμμετείχε στον στολισμό του Ισπανικού Περίπτερου της Διεθνούς Έκθεσης του Παρισιού, για το οποίο ζωγράφισε την Γκερνίκα.

3. Η Κυρία του Έλτσε ανήκει στο μουσείο

Το πιο διάσημο έργο της Ιβηρικής τέχνης, η Κυρία του Έλτσε (La Dama de Elche) ανήκει στο μουσείο ντελ Πράδο, παρά το γεγονός ότι εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η ιστορία αυτού του ιδιαίτερου έργου ξεκίνησε όταν ο Manuel Campello, ένα 14χρονο παιδί απ’ το Έλτσε, πραγματοποιούσε γεωργικές εργασίες στην Αλκουδία (επαρχία του Έλτσε, Βαλένθια) στις 4 Αυγούστου του 1897 και έπεσε πάνω σε μια πέτρα που κάλυπτε το μπούστο της "Κυρίας". Επτά μέρες μετά έφτασε στο σημείο ο Γάλλος Ισπανιστής και Αρχαιολόγος Pierre Paris με αφορμή μια τοπική παραδοσιακή φιέστα, το Misteri. Ο αρχαιολόγος ενθουσιάστηκε με το έργο και πλήρωσε 4.000 φράνκος για να την αποκτήσει.

Η Κυρία του Έλτσε επέστρεψε στην Ισπανία στις 8 Φλεβάρη του 1941 μαζί με άλλα έργα της Ισπανικής τέχνης για να εγκατασταθεί στο Πράδο μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με την Γαλλική κυβέρνηση. Το 1965 η Κυρία έκανε ένα σύντομο πέρασμα απ’το Έλτσε στο πλαίσιο μιας έκθεσης με έργα τέχνης της Ιβηρικής και μεταφέρθηκε οριστικά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο όπου και παραμένει έως τώρα. Το 2006 επισκέφτηκε ακόμα μια φορά την πόλη καταγωγής της με αφορμή τα εγκαίνια του Αρχαιολογικού και Ιστορικού Μουσείου του Έλτσε, παρέμεινε εκεί για έξι μήνες και τότε ήταν που αξία της εκτιμήθηκε στα 16 εκατομμύρια ευρώ από μία ασφαλιστική εταιρεία.

4. Ο λιγότερο γνωστός θησαυρός: Διακοσμητικές Τέχνες

Παρά το ότι οι πίνακες, τα σχέδια και τα γλυπτά είναι αυτά που εκτιμούνται περισσότερο στο μουσείο, η πινακοθήκη κατά τη διάρκεια της ιστορίας της έχει προσθέσει στη συλλογή της κι άλλα πολύ σημαντικά έργα, ανάμεσα στα οποία καταλέγεται ο Θησαυρός του Δελφίνου (Tesoro del Delfín), αποκαλούμενος έτσι καθώς αποδίδεται στον Λουδοβίκο μέγα δελφίνο (Louis de France, 1 Νοεμβρίου 1661 – 14 Απριλίου 1711) , ο μεγαλύτερος γιος και το μοναδικό επιζήσαν από τα παιδιά του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΔ΄ ή «βασιλιά Ηλίου». Η συλλογή αποτελείται από 120 κομμάτια του XVI & XVII αιώνα, περισσότερα απ’ αυτά βάζα διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους.

Μετάλλια διαφόρων ευρωπαϊκών σχολών, κεραμικά, πορσελάνες, βεντάλιες, κεντήματα, Φλαμανδικοί τάπητες (XV - XVII αιώνα), όπλα και μια σημαντική συλλογή επίπλων, μέσα στα οποία ξεχωρίζει ένα γκρουπ με τραπέζια και μπουφέδες από σκληρούς λίθους (XVIII αιώνα) και ένα άλλο με μπαούλα (XV & XVI αιώνα), συμπληρώνουν την "διαφορετική καλλιτεχνική προσφορά" του Πράδο.

5. Ληστείες στην Πινακοθήκη

Αν και το 1897 εκλάπει ένα σχέδιο του Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο - "Η αγία Άννα διδάσκει ανάγνωση στην Παναγία" - η πιο σημαντική κλοπή της ιστορίας του Μουσείου έλαβε χώρα το 1918 όταν εξαφανίστηκαν αρκετά κομμάτια της συλλογής του Θησαυρού του Δελφίνου. Το γεγονός έγινε γνωστό στις 20 Σεπτεμβρίου του 1918, όταν έγινε αντιληπτό πως είχαν εξαφανιστεί 18 κομμάτια αυτού του ιδιαίτερου θησαυρού.

Στις 12 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς συνελήφθη ο Rafael Coba, υπάλληλος του μουσείου από τις αρχές του 1917 έως τον Απρίλη του 1918, ως ο κύριος ύποπτος της ληστείας του θησαυρού και τρεις μέρες μετά αποκαλύφθηκε ότι ένα από τα κλοπιμαία είχε δοθεί ενέχυρο στην τράπεζα Monte de Piedad για 150 πεσέτες τρεις μήνες πριν . Εν τέλει συνελήφθησαν κι άλλοι εμπλεκόμενοι στην ληστεία, οι Darío Fernández, Félix Velloso & Alejandro Varela, όλοι υπεύθυνοι ασφαλείας του μουσείου και κατηγορήθηκε για συνέργεια ο κλεπταποδόχος αργυροχόος Isidro Agruña, ύποπτος ότι εξαγόρασε μέρος των κλοπιμαίων.

Άλλο επεισόδιο του κεφαλαίου κλοπών του μουσείου - ευτυχώς δεν υπήρξαν αρκετές κατά τη διάρκεια της ιστορίας του - πραγματοποιήθηκε το 1961 όταν ένας ληστής προσπάθησε να εισέλθει στις εγκαταστάσεις απ’ την οροφή. Ο ληστής έπεσε στο κενό και σκοτώθηκε, αποκαλύφθηκε αργότερα ότι είχε στις τσέπες του ένα έντυπο με οδηγίες για την αποκατάσταση πινάκων.

6. Μια ιστορική εκκένωση

Η μεταφορά έργων του Μουσείου το 1936 ήταν ένα από τα πλέον ιστορικά επεισόδια της ιστορίας του. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου η ένωση για την Υπεράσπιση του Καλλιτεχνικού Θησαυρού ανέλαβε την μεταφορά έργων τέχνης. Ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 1936 (οι βόμβες άρχισαν να πέφτουν στο μουσείο στις 16 του ίδιου μήνα) και είχε διάφορους προορισμούς: Βαλένθια, Καταλονία και τελικά στην Κοινωνία των Εθνών στην Γενεύη (Ελβετία).

Το κομβόι μετέφερε 361 έργα του Μουσείου ντελ Πράδο, στα οποία προστέθηκαν εκθέματα από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, το Εθνικό Παλάτι, την Ακαδημία του Σαν Φερνάντο, το Μοναστήρι του Σαν Λορένθο του Εσκοριάλ και άλλα από συγκεκριμένες συλλογές όπως το «La condesa de Chinchón» (του Goya) που άνηκε τότε στους Δούκες της Σουηδίας. Ο επαναπατρισμός όλων αυτών των έργων καλλιτεχνικής κληρονομιάς έγινε τον Σεπτέμβρη του 1939 και αυτά του Πράδο επέστρεψαν στις αίθουσες τους.

7. Η γέννηση ενός κωμικού

Ο Ignacio Fernández Sánchez, πιο γνωστός καλλιτεχνικά ως Tony Leblanc, γεννήθηκε στο Μουσείο ντελ Πράδο της Μαδρίτης στις 7 Μαΐου του 1922. Πριν ανέλθει στο κινηματογραφικό στερέωμα ο Tony εργάζονταν στην υποδοχή του μουσείου (εκεί εργάζονταν και ο πατέρας του ως επιστάτης) και πάντα αισθάνονταν περήφανος για την "συγγένεια" του με το μουσείο.

Η αγάπη που ένιωθε για το Πράδο ο Tony Leblanc εκφράστηκε και στις τελευταίες μέρες της ζωής του. Η πιο ένθερμη επιθυμία του ήταν μετά θάνατον οι στάχτες του να διασκορπιστούν γύρω απ’ το Πράδο. Τελικά, ο ηθοποιός πέθανε στις 24 Νοεμβρίου του 2012 μετά από καρδιακή προσβολή και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο της Almudena της Μαδρίτης, δίπλα στους γονείς του.

8. Ωράριο λειτουργίας κι άλλες λειτουργίες.

Από τον Γενάρη του 2012 το μουσείο παραμένει ανοιχτό καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, από Δευτέρα έως Κυριακή εκτός από τρεις μέρες: 1η Ιανουαρίου, 1η Μαΐου και 25 Δεκεμβρίου. Το παραπάνω δεν ίσχυε πάντα. Κυρίως κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της η πινακοθήκη ήταν ανοιχτή κάποιες μέρες ή τρεις μέρες της εβδομάδας και παρέμενε πάντα κλειστή όταν έβρεχε στην πρωτεύουσα, κυρίως για να διατηρηθεί καθαρή και για αποφυγή πολυκοσμίας.

Για κάποιο διάστημα μερικές αίθουσες, όπως αυτή με τα γλυπτά, δεν είχαν το κατάλληλο δάπεδο με αποτέλεσμα η σκόνη και η βρομιά να καθαρίζονται με σφουγγαρίστρα και νερό. Στην πορεία μπήκαν ξύλινα πατώματα σχεδόν σε όλες τις αίθουσες έως ότου να μπει μάρμαρο, κατά την τρίτη δεκαετία του εικοστού αιώνα, για να βελτιώσει την ασφάλεια των εγκαταστάσεων.

Το Πράδο πρόσθεσε κι άλλες λειτουργίες στο πέρασμα του χρόνου. Φιλοξένησε στις αίθουσες του την Γερουσίας μεταξύ 1834 & 1877, Μουσείο Καλλιτεχνικών Αναπαραστάσεων (1877 - 1960), τρέχουσες εκθέσεις της Γενικής Διεύθυνσης Καλλών Τεχνών (1960 - 1971) και την «Guernica» του Πικάσο μεταξύ 1981 & 1992.

9. Κινηματογράφος στο μουσείο

Ίσως να μην είναι ευρέως γνωστό, αλλά στο Πράδο μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει κινηματογραφικές προβολές. Για παράδειγμα, με αφορμή την έκθεση "Ο Velázquez και η οικογένεια του Φίλιππου IV" πραγματοποιήθηκε ένας κύκλος προβολών με ταινίες της εποχής του καλλιτέχνη, όπως η ταινία "Luces y sombras" (1988) του Jaime Camino, αλλά και διάφορα ντοκιμαντέρς για τη ζωή και το έργο του Velázquez.

Στην ιστοσελίδα του μουσείου μπορεί κάποιος να ενημερώνεται για το πρόγραμμα παράλληλων καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων που συνοδεύουν τις μόνιμες και τρέχουσες συλλογές:
>> Cine, teatro y conciertos <<

10. Το Πράδο για νέους

Κατά την τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα νέοι από 15 έως 25 ετών έχουν τη δυνατότητα να επισκεφτούν τις τρέχουσες εκθέσεις με συνοδεία απόφοιτων του τμήματος Ιστορίας Τέχνης, εξηγώντας τους έτσι τα εκθέματα και απαντώντας παράλληλα σε απορίες και σχετικές ερωτήσεις. Η είσοδος για το σκοπό αυτό είναι δωρεάν και η επίσκεψη διαρκεί από τις 20:30 έως τις 22:30.

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Πάνος Σαρακηνός; Κατηγορία: ΜΟΥΣΕΙΑ; Δημοσιεύθηκε : 20 Απριλίου 2021; Εμφανίσεις: 64

Μία 5ωρη κινηματογραφική βόλτα στο εμβληματικό Μουσείο Ερμιτάζ της Ρωσίας

Το Ερμιτάζ αποτελεί το μεγαλύτερο και ένα από τα παλαιότερα μουσεία στον κόσμο και πλέον μπορείτε να πραγματοποιήσετε μία 5ωρη κινηματογραφική βόλτα σε αυτό χωρίς να χρειάζεται να βγείτε στους πολυσύχναστους δρόμους.

Καθώς τα ταξίδια έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν λόγω της παγκόσμιας πανδημίας του κορονοϊού μια νέα διαφήμιση που κυκλοφόρησε από την Apple παρέχει μια εκτεταμένη εικόνα ενός από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αγίας Πετρούπολης, που δεν είναι άλλο από το μουσείο Ερμιτάζ. Το Ερμιτάζ αποτελεί το μεγαλύτερο και ένα από τα παλαιότερα μουσεία στον κόσμο και πλέον μπορείτε να πραγματοποιήσετε μία 5ωρη κινηματογραφική βόλτα σε αυτό χωρίς να χρειάζεται να βγείτε στους πολυσύχναστους δρόμους.

Ανάμεσα στα σημαντικά εκθέματα του μουσείου, περιλαμβάνεται η συλλογή έργων δυτικοευρωπαϊκής τέχνης με έργα των Λεονάρντο ντα Βίντσι, Ωγκύστ Ροντέν, Πάμπλο Πικάσσο, Ανρί Ματίς, Πωλ Γκωγκέν, Πωλ Σεζάν, Κλωντ Μονέ, Ρέμπραντ και άλλων. Φιλοξενούνται ακόμα εκθέματα από την αρχαία Ελλάδα, την Αίγυπτο και τη Ρώμη, καθώς και μεγάλες συλλογές ειδών κοσμηματοποιίας. Ο συνολικός αριθμός των έργων που ανήκουν στις συλλογές του Ερμιτάζ ξεπερνούν τα 3.000.000.

Με διάρκεια 5 ώρες, 19 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα, το νέο αυτό βίντεο μας προσφέρει μία κινηματογραφική ματιά σε 45 γκαλερί και 588 έργα, ενώ παράλληλα μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει μία ζωντανή παράσταση του Ρώσου συνθέτη Κίριλλ Ρίχτερ και ένα ντουέτο μπαλέτου από το Θέατρο Ερμιτάζ. Λεπτομέρειές από έργα των Ρέμπραντ και Καραβάτζο αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας με μία μοναδική μουσική υπόκρουση.

«Αυτό το βίντεο για μένα αφορά τη σύνδεση της τέχνης με τον χρόνο», δήλωσε η δημιουργός του Axinya Gog στο ArtNet, «Η διαχρονικότητα της τέχνης συναντά τη σύγχρονη ζωή μέσω της νέας τεχνολογίας.» Χρησιμοποιώντας ένα περίπλοκο σύστημα χειροκίνητων σταθεροποιητών, γερανούς για να αναδείξουν την ομορφιά ολόκληρων των αιθουσών, καθώς και μια -ειδικά σχεδιασμένη για την περίσταση -εφαρμογή με σκοπό τον έλεγχο της φωτογραφικής μηχανής, η Gog και η Apple δημιούργησαν αυτό μονοπλάνο μέσα σε έξι ώρες στο μουσείο. Το βίντεο είναι εξολοκλήρου γυρισμένο με το Iphone 11 Pro.

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Πάνος Σαρακηνός; Κατηγορία: ΜΟΥΣΕΙΑ; Δημοσιεύθηκε : 18 Απριλίου 2021; Εμφανίσεις: 67

Διαδικτυακή περιήγηση στο Μουσείο Περγάμου

Δευτέρα, 27 Απρ 2020 08:01

Το Μουσείο Περγάμου, όπου στεγάζονται τα ανακατασκευασμένα οικοδομήματα μεγάλου μεγέθους του βωμού της Περγάμου και της πύλης της αγοράς της Μιλήτου, προσφέρει πλέον διαδικτυακή περιήγηση.

Το Μουσείο Περγάμου βρίσκεται στο νησί των Μουσείων στο Βερολίνο της Γερμανίας. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1930, και εντός του στεγάζονται τα ανακατασκευασμένα οικοδομήματα μεγάλου μεγέθους του βωμού της Περγάμου και της πύλης της αγοράς της Μιλήτου, των οποίων τα μέρη μεταφέρθηκαν από την αρχαία πόλη της Μιλήτου στην Ιωνία. Έχει πάνω από 1 εκατομμύριο επισκέπτες ανά έτος και αποτελείται από τις συλλογές της κλασικής αρχαιότητας, την συλλογή της Μέσης Ανατολής, και το Μουσείο Ισλαμικής τέχνης.

Η συλλογή αρχαιοτήτων χρονολογείται από την εποχή των ελεκτόρων των πριγκήπων του Βραδεμβούργου και την συλλογή αρχαιοτήτων τους. Το κύριο σώμα των αντικειμένων προήλθε από την εξαγορά της συλλογής ενός Ρωμαίου αρχαιολόγου το 1698, και οι αρχαιότητες έγιναν διαθέσιμες στο κοινό το 1830 όταν φιλοξενήθηκαν στο Άλτες Μουζέουμ.

Ο αριθμός των εκθεμάτων αυξήθηκε σύντομα με επιπλέον προσθήκες από τα ανασκαφικά ευρήματα των γερμανικών αρχαιολογικών αποστολών σε Ολυμπία, Σάμο, Πέργαμο, Μίλητο, Πριήνη, Μαγνησία του Μαιάνδρου, και Κύπρο.

Το σύνολο των εκθεμάτων αποτελείται από έργα τέχνης από την αρχαϊκή, κλασική, ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή, όπως γλυπτά, μωσαϊκά, επιγραφές, κοσμήματα και αγγεία.

Τα κύρια εκθέματα στη συλλογή αρχαιοτήτων είναι ο βωμός της Περγάμου ο οποίος χρονολογείται από τον 2ο αιώνα π.Χ. και η ζωοφόρος του με μήκος 113 μέτρων αναπαριστά την γιγαντομαχία, και η πύλη της αγοράς της Μιλήτου η οποία χρονολογείται στη ρωμαϊκή περίοδο.

Το κύριο σώμα των εκθεμάτων ισλαμικής τέχνης προήλθε από το Μουσείο Μπόντε τα ισλαμικά εκθέματα του οποίου μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Περγάμου το 1950. Τα αντικείμενα προέρχονται από μια ευρεία χρονολογική περίοδο από τον 8ο έως τον 19ο αιώνα, και από μια εξίσου ευρεία γεωγραφική περιοχή από την Ισπανία έως και την Ινδία.

Το κύριο έκθεμα του Μουσείου Ισλαμικής τέχνης είναι η πρόσοψη της Μσχάτα η οποία αποτελεί μέρος ενός ημιτελούς παλατιού στην έρημο νοτίως του Αμάν στην Ιορδανία. Ένα άλλο σημαντικό έκθεμα είναι η αίθουσα του Χαλεπίου, η οποία αποτελούσε την αίθουσα υποδοχής στο σπίτι ενός εμπόρου του Χαλεπίου στη Συρία,και η οποία χρονολογείται στην Οθωμανική περίοδο.

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Πάνος Σαρακηνός; Κατηγορία: ΜΟΥΣΕΙΑ; Δημοσιεύθηκε : 18 Απριλίου 2021; Εμφανίσεις: 62

Η κρυφή ζωή του Λούβρου

Η πανδημία κρατάει το μουσείο κλειστό και οι συντηρητές των έργων τέχνης βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν τη δουλειά τους, σε ένα διάλειμμα από την καθημερινή υπερεπισκεψιμότητα.

Φωτογραφίες: Dmitry Kostyukov / The New York Times

Αθως Δημουλάς

15.02.2021 • 11:59

Μια τυπική μέρα στο μουσείο του Λούβρου, περνούσαν από τις πόρτες του περίπου 40.000 επισκέπτες. Τελευταία, ο αριθμός έχει πέσει στους 250. Δεν είναι επισκέπτες, αλλά συντηρητές έργων τέχνης, που βρήκαν τον χώρο και τον χρόνο να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι, εν μέσω του γαλλικού λοκντάουν που «τρέχει» από τον Οκτώβριο. Κανείς δεν είναι χαρούμενος με την πανδημία, όμως τουλάχιστον το πιο πολυσύχναστο μουσείο του κόσμου μπορεί να πάρει μια ανάσα.

Μέσα στο 2020, το Λούβρο έμεινε για έξι μήνες κλειστό, γεγονός που αποτυπώθηκε σε μια πτώση της τάξης του 72% όσον αφορά το πλήθος των επισκεπτών του σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά: 2,7 εκατ. επισκέπτες σε σύγκριση με τα 9,6 εκατ. του 2019, μια διαφορά που οικονομικά μεταφράζεται σε απώλειες 90 εκατ. ευρώ. Το ρεκόρ επισκεψιμότητας, πάντως, καταγράφηκε το 2018 (10,2 εκατ.), γεγονός που εν μέρει συνδέεται με το εξαιρετικά δημοφιλές βιντεοκλίπ που γύρισαν χορεύοντας και ραπάροντας ανάμεσα στα εκθέματα η Μπιγιονσέ και ο Τζέι Ζι, συστήνοντας τους χώρους του μουσείου σε ένα καινούργιο κοινό. Εκφράστηκαν διάφορες αντιρρήσεις για την απόφαση να παραχωρηθεί το Λούβρο στους συγκεκριμένους μουσικούς, οι οποίοι, όπως έγραψε η Ντορίν Στ. Φέλιξ στο περιοδικό New Yorker, «έμοιαζαν να υπαινίσσονται ότι το δικό τους αποτύπωμα θα είναι τόσο ανεξίτηλο όσο ολόκληρου του δυτικού κανόνα της τέχνης». Οι ίδιοι οι υπάλληλοι του μουσείου πιθανόν να είχαν στο μυαλό τους το περιστατικό αυτό όταν, λίγο καιρό αργότερα, σε ανακοίνωση του σωματείου τους διατύπωσαν την αντίθεσή τους στη μεταμόρφωση του Λούβρου σε Ντίσνεϊλαντ.

i-kryfi-zoi-toy-loyvroy0

i-kryfi-zoi-toy-loyvroy2 — H Salle des États, το «δωμάτιο της Μόνα Λίζα», με κόσμο (Οκτώβριος 2019) και χωρίς κόσμο (Δεκέμβριος 2000). Περίπου το 80% των επισκεπτών του μουσείου περνούν τις πόρτες του για να δουν από κοντά τον διάσημο πίνακα του Ντα Βίντσι. © Elliott Verdier/The New York Times

Τον Μάιο του 2019, μάλιστα, οι εργαζόμενοι στην υποδοχή και στην ασφάλεια του μουσείου έκλεισαν τις πύλες κηρύσσοντας απεργία – στα αιτήματά τους κυριαρχούσε το γεγονός ότι ο συνδυασμός των ελλείψεων σε προσωπικό και της διαρκούς αύξησης του κόσμου είχε κάνει τη δουλειά τους ανέφικτη. Μέρος του προβλήματος ήταν και η μετακόμιση της «Μόνα Λίζα» στην αίθουσα Galérie Médicis, για να μπορέσουν να γίνουν ορισμένες απαραίτητες εργασίες στη Salle des États όπου συνήθως εκτίθεται. Η αλλαγή αυτή προκάλεσε χάος, καθώς ο διάσημος πίνακας δεν ήταν το ίδιο εύκολα προσβάσιμος και οι χιλιάδες επισκέπτες (το 80% των καθημερινών επισκεπτών υπολογίζεται ότι μπαίνουν στο Λούβρο για τον συγκεκριμένο πίνακα) έπρεπε να περιμένουν αρκετές ώρες σε μια ατέλειωτη ουρά για να μπορέσουν τελικά να θαυμάσουν το αινιγματικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα μόνο για μερικά δευτερόλεπτα και να προλάβουν να τραβήξουν μια βιαστική φωτογραφία με το κινητό τους.

ΣΚΟΝΗ ΣΕ 4.500 ΚΟΡΝΙΖΕΣ

Η ανακαίνιση της Salle des États ήταν μόνο μία από τις πολλές επεμβάσεις που έπρεπε να γίνουν στο μουσείο και οι οποίες τώρα μπορούν να προχωρήσουν με μια σχετική άνεση· από τυπικές επιδιορθώσεις και ένα «απλό» ξεσκόνισμα σε 4.500 κορνίζες μέχρι το προσεκτικό καθάρισμα των ιερογλυφικών στις επιτύμβιες στήλες. Πιο συγκεκριμένα, όπως εξήγησαν οι άνθρωποι του μουσείου στο «Κ», αυτή τη στιγμή λαμβάνουν χώρα 11 μεγάλα πρότζεκτ, συμπεριλαμβανομένης της αναδιαμόρφωσης του τμήματος Ετρουσκικών και Ιταλικών αρχαιοτήτων, αλλά και η αποκατάσταση του αιγυπτιακού μασταμπά του Akhéthetep. «Το λοκντάουν μάς επέτρεψε να κάνουμε σε πέντε μέρες ό,τι θα χρειαζόταν πέντε εβδομάδες», είπε στους New York Times ο Σεμπαστιάν Αλάρντ, επιμελητής και διευθυντής του Τμήματος Ζωγραφικής του μουσείου. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του Βινσέν Ροντό, διευθυντή του Τμήματος των Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων. «Κανείς δεν πανηγυρίζει για τον ιό, αλλά μπορούμε να καλοδεχτούμε αυτή την κατάσταση, επειδή μας επιτρέπει να συγκεντρωθούμε στη δουλειά μας».

i-kryfi-zoi-toy-loyvroy4 — Στιγμιότυπο από τις εργασίες υπό τη σκιά των επιβλητικών έργων της αρχαιότητας.

Οι εργασίες πάντως δεν γίνονται σε ιδανικές συνθήκες, αφού τα πρωτόκολλα ασφαλείας θέτουν πολλούς περιορισμούς, ωστόσο προχωρούν και αναμένεται να ολοκληρωθούν μέσα στον μήνα. «Παρά την Covid-19, συνεχίζουμε να δουλεύουμε όπως πάντα», σχολίασε ο κ. Αλάρντ. «Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε πάλι πίσω το κοινό». Το πότε θα συμβεί αυτό παραμένει άγνωστο, αφού μετά τις πρόσφατες τοποθετήσεις του Εμανουέλ Μακρόν και παρά τις έντονες πιέσεις τα μουσεία φαίνεται ότι θα παραμείνουν κλειστά επ’ αόριστον. Μέχρι τότε θα πρέπει ο κόσμος να περιοριστεί στις εικονικές ξεναγήσεις και στη διαδικτυακή δραστηριότητα του μουσείου μέσω του χάσταγκ #LouvreChezVous.

i-kryfi-zoi-toy-loyvroy6 — Παραδόξως άδεια η συνήθως γεμάτη από κόσμο μαρμάρινη σκάλα που οδηγεί στη Νίκη της Σαμοθράκης.

Η επίσημη σελίδα του μουσείου σήμερα δέχεται περίπου 330.000 επισκέπτες τη μέρα, ενώ οι διαδικτυακοί χρήστες που ακολουθούν το Λούβρο στα κοινωνικά δίκτυα έχουν φτάσει τα 9.3 εκατ. – ο αριθμός αυξήθηκε πάνω από 1 εκατ. σε σχέση με τον καιρό πριν από την πανδημία. «Το ψηφιακό περιεχόμενο μας επιτρέπει να μένουμε συνδεδεμένοι με επισκέπτες από όλο τον κόσμο, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την επαφή με την ομορφιά των έργων τέχνης και τον χώρο», σχολίασαν στο «Κ» οι εκπρόσωποι του μουσείου.

i-kryfi-zoi-toy-loyvroy8 — Παρών στις εργασίες ο διευθυντής του μουσείου, Ζαν Λικ Μαρτινέζ, πρώην διευθυντής του Τμήματος Ελληνικών, Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων.

Εν τω μεταξύ οι αίθουσες του Λούβρου βρίσκονται σε πρώτο πλάνο στα επεισόδια του «Lupin»· η νέα δημοφιλής αστυνομική σειρά του Netflix περιστρέφεται εν πολλοίς γύρω από το μουσείο. Διαχρονικά το Λούβρο έχει υπάρξει τόπος έλξης για κινηματογραφικές (κυρίως) και τηλεοπτικές παραγωγές, ωστόσο μετά τον κρότο που προκάλεσε ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» το 2006 (δημιουργώντας τότε νέα ρεκόρ επισκεψιμότητας), οι αίθουσες του μουσείου άρχισαν να εμφανίζονται σε μυθοπλαστικά έργα όλο και συχνότερα – από το «Frantz» του Φρανσουά Οζόν μέχρι το «Wonder Woman» και φυσικά το βιντεοκλίπ των Μπιγιονσέ και Τζέι Ζι. Το Λούβρο έχει αγκαλιάσει την ποπ κουλτούρα και έχει γίνει μέρος της, ένας χώρος εμβληματικός όχι μόνο για την ιστορική σημασία και το περιεχόμενό του, αλλά πλέον και για τις ποικίλες αναπαραστάσεις του. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί «ντισνεϊλαντοποίηση» ούτε αν κάτι τέτοιο είναι επιλήψιμο, ούτε αν όλη αυτή η προβολή καλλιεργεί έναν καλλιτεχνικό φετιχισμό που ικανοποιείται με μια πετυχημένη σέλφι. Ενδιαφέροντα ερωτήματα μέχρι να περάσει η πανδημία, μέχρι να ξεσκονιστεί η «Μόνα Λίζα».

Λεπτομέρειες: Γράφτηκε από τον/την Πάνος Σαρακηνός; Κατηγορία: ΜΟΥΣΕΙΑ; Δημοσιεύθηκε : 10 Απριλίου 2021; Εμφανίσεις: 77

Το Μουσείο Ορσέ (Musée d'Orsay) είναι Γαλλικό εθνικό μουσείο στο 7ο διαμέρισμα της πόλης του Παρισιού, στην αριστερή όχθη του ποταμού Σηκουάνα και κατά μήκος της ομώνυμης αποβάθρας.

Σε αυτό εκτίθενται εξαιρετικές συλλογές έργων ιμπρεσιονιστών, έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, αντικειμένων έργων τέχνης, αρχιτεκτονικής, φωτογραφίας και γραφικών τεχνών, δημιουργημένα από το 1848 έως το 1914, ενώ παράλληλα φιλοξενεί και περιοδικές εκθέσεις.

Ιστορία:
Το κτήριο του μουσείου σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Βικτόρ Λαλού (Victor Laloux) και άρχισε να κατασκευάζεται το 1898 και χρησιμοποιήθηκε, από το 1900 έως το 1939, ως κτήριο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της σιδηροδρομικής εταιρείας Παρισιού - Ορλεάνης επί 39 χρόνια.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκε ως ταχυδρομικό γραφείο αλλά και ως σταθμός μεταφοράς κρατουμένων στη Γερμανία. Ο σταθμός χρησιμοποιήθηκε, επίσης, για τη μεταφορά των επαναπατριζόμενων Γάλλων από τα Στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μετά τον Πόλεμο χρησίμευσε ως στούντιο για το γύρισμα αρκετών ταινιών (όπως η Δίκη του Φραντς Κάφκα σε σκηνοθεσία Όρσον Γουέλς) και ως κέντρο δημοπρασιών, καθώς το κτήριο των δημοπρασιών (Hôtel Drouot) ανακατασκευαζόταν. Το κτήριο σταμάτησε οριστικά να χρησιμοποιείται το 1973.

Το 1977 η Γαλλική Κυβέρνηση αποφάσισε τη μετατροπή του κτηρίου σε μουσείο αφιερωμένου αρχικά στην τέχνη του 19ου αιώνα, ενώ το 1978 χαρακτηρίστηκε ως εθνικό μνημείο.

Οι εργασίες άρχισαν το 1983 και ολοκληρώθηκαν το 1986. Το νέο μουσείο εγκαινιάσθηκε από τον τότε Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν την 1η Δεκεμβρίου 1986 και άνοιξε για το κοινό στις 9 του ίδιου μήνα.

Το μουσείο σήμερα:
Στο μουσείο υπάρχουν τρία επίπεδα. Στο ισόγειο οι αίθουσες εκθέσεων είναι κατανεμημένες αμφίπλευρα της κεντρικής αίθουσας, στην οποία εκτίθενται κυρίως έργα γλυπτικής, ενώ οι πλαϊνές αίθουσες περιλαμβάνουν κυρίως εκθέματα πινάκων ζωγραφικής.

flickr Wally Gobetz

Στο μεσαίο επίπεδο υπάρχουν εξώστες, οι οποίοι δίνουν πρόσβαση στις αίθουσες εκθεμάτων, καθώς και στον τρίτο (τελευταίο) όροφο, ο οποίος εκτείνεται κατά μήκος της όχθης του Σηκουάνα με την ομώνυμη αποβάθρα.

Από τον τρίτο όροφο υπάρχει η δυνατότητα εξόδου στον εξώστη, απ' όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει το ποτάμι, το Μουσείο του Λούβρου διαγωνίως απέναντι και, σε μεγαλύτερη απόσταση, αντικριστά τη Βασιλική της Ιερής Καρδιάς, το Ναό που βρίσκεται κτισμένος στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης.

flickr Anna Josse

Στο Μουσείο στεγάζονται εκθέματα γλυπτικής, ζωγραφικής, αντικειμένων έργων τέχνης, αρχιτεκτονικής, φωτογραφίας και γραφικών τεχνών.

Στο Μουσείο στεγάζονται, επίσης, σε ειδικές αίθουσες, και περιστασιακές και ειδικές εκθέσεις έργων τέχνης, φωτογραφίας, γραφικών τεχνών και ειδών διακοσμητικών τεχνών. Υπάρχουν, ακόμη, εστιατόριο, καφετέρια, αίθουσα διαλέξεων και βιβλιοπωλείο.

Πρόσβαση:
Το Μουσείο βρίσκεται στο 7ο διαμέρισμα του Παρισιού και μπορείτε να πάτε από τον σταθμό του προαστιακού σιδηροδρόμου (RER, γραμμή C) "Musee d'Orsay". Καθώς και με το μετρό (σταθμός Solferino, γραμμή 12). Πληροφορίες